We leren het allemaal; de vraag beantwoorden wat de geplande communicatie gaat opleveren op het niveau van kennis, houding en gedrag van de doelgroep. En we weten het allemaal, gedrag veranderen is heel lastig.
Overtuigingen
Iedereen heeft zo zijn overtuigingen. Dat bleek ook weer eens duidelijk afgelopen week rond de campagne “Niemand verdient longkanker” van Longkanker Nederland die het ‘eigen schuld’- stigma rondom longkanker aankaartte. De discussies in de media en op social media gingen al snel over de keuzevrijheid van levensstijl en het wel of niet verantwoordelijk gehouden worden voor de gevolgen daarvan, of dat nou om roken of off-piste skiën gaat. Het ging ook veelvuldig over de schuldvraag van het verslaafd raken aan roken; ligt die bij de persoon die is gaan roken of bij de tabaksindustrie en overheid? Velen gingen het gesprek in met een gestrekt been. Ook in mijn eigen omgeving ging er geen dag voorbij dat ik niet zo’n gesprek voerde gezien mijn nauwe betrokkenheid als bestuurslid.
Opluchting
Dan rijst bij mij al snel de vraag; kan je gedragsverandering ook bewerkstelligen zonder aan die persoonlijke overtuigingen te tornen? Want daar is haast geen beginnen aan, zeker niet bij een breder publiek. Eenvoudiger is wellicht om mensen te vragen iets toe te voegen aan hun overtuigingen. In het geval van deze campagne; dat als iemand zo’n vreselijke ziekte als longkanker blijkt te hebben, hij/zij wel wat compassie kan gebruiken. Waarbij dan qua gedrag alleen maar wordt gevraagd om mensen met longkanker net zo te behandelen als andere mensen met kanker. In de gesprekken die ik voerde leidde die toevoeging in alle gevallen tot opluchting. De eigen overtuigingen worden dus niet ter discussie gesteld? Er wordt alleen compassie gevraagd? Is dat alles?
Ja!
Zou het daadwerkelijk zo simpel zijn? Gedragsverandering te bewerkstelligen door wat toe te voegen in plaats van aan persoonlijke overtuigingen te tornen?
We zullen het zien!
